بُت عشوه گر
رنــــدانه، گــــــــاه از سر کویت گذر کنم شـــاید به زیر چشم، به رویت نظــر کنم
تسبیح پــــــــارسایـــــــــى و سجاده ریــا در رهن باده، چون نبود سیم و زر، کنم
آمد شدن به مدرسهام نیست بعد از این جــز آنکه جستجوى بتى عشــــوهگر کنم
در صحــن مسجدم نبود راه، غیر از آنـک بــر کوى مىْ فروش از آن ره، گـذر کنم
جام چشم
تـــــاراج کـــــــــرد روى گلش، هستى مرا افزود چشم مىزدهاش، مستى مرا
افــــــــــروخت آتشى به روانم، ز غمزهاش بـــــر باد داد سرکشـى و پستى مرا
افشاند زلف خم خم و چین چین خویش را خم کــــرد قامت مــن و تردستى مرا
آن دم کـــه با صراحى مى، سوى من دوید بر کند هستــى من و سرمستى مرا
