ساده می گویمت،آدم باید یکی را داشتہ باشد
کہ وقتی صدایش میزند خستگی و درد و غصہ هایش محو شوند!
آدم باید یکی را داشتہ باشد تا وقتی از همہ جا بُرید،آغوشش براے تنهائیت باز باشد..
آدم باید یک خلوت دو نفره ے ناب داشتہ باشد،
تا همہ ے رازهاے سربہ مُهرِ نفسهایش را پیشکش ِ صبورے و مهربانی و لطافت چشمهایش کند..
همین بایدها میشود بهانہ ے من براے ماه رمضان ات کہ سر بہ زیر،
در پی همان خلوت دو نفره،بہ در خانہ ات روانہ شوم و
دست بلند کنم بہ گدایی عشق در آستان تو و صدایت بزنم کہ مولاے یا مولاے...