از نامه‏هاى امام علی علیه السلام در پاسخ‏ به معاویه‏ (نامه ی 17 نهج البلاغه)

اما اینکه خواسته‏اى شام را به تو واگذارم! (آگاه باش) من چیزی را که دیروز از تو منع کردم امروز بتو نخواهم بخشید (حکم الهى دیروز و امروز فرق نکرده)

و اما اینکه نوشته‏اى جنگ همه عرب را جز اندکى، به کام خود فرو برده. ‏بدان آن کس که بر حق بوده جایگاهش بهشت است و آنکس که براه باطل (درکام جنگ فرورفته) در آتش است

اما اینکه ادعاى مساوى بودن ما در جنگ و نفرات (از تمام جهات کرده‏اى ‏چنین نیست زیرا) تو در شک به درجه من در یقین نرسیده‏اى، و اهل شام بر دنیا حریص تر از اهل عراق به آخرت نیستند، و اما اینکه گفته‏اى: «ما همه فرزندان‏ «عبد مناف‏» هستیم‏» بلى چنین است!

اما «امیه‏» چون ‏«هاشم‏»، و«حرب‏» چون ‏«عبد المطلب‏»، و«ابو سفیان‏» مانند «ابو طالب‏» خواهند بود، و هرگز مهاجران ‏چون اسیران آزاد شده نیستند، و فرزندان صحیح النسب چون منسوب به پدر، وآنکه بر حق است چون کسى که بر باطل است، و مؤمن چون مفسد نخواهند بود، وچه بدند آنها که از پیشینیان خود که در آتشند تبعیت مى‏کنند

از همه گذشته فضل و برترى نبوت در اختیار ما است که با آن عزیزان را ذلیل‏ و ذلیلان را عزیز و بلند مرتبه ساختیم.و هنگامى که خدا عرب را فوج فوج به دین خودداخل ساخت، و این امت‏ بهر حال اسلام را پذیرفت، شما از کسانى بودید که به این‏ دین داخل شدید (اما اینکار) یا براى دنیا بود و یا از ترس، و این موقعى بود که سبقت‏گیرندگان سبقت جسته و مهاجران نخستین فضل و برترى خویش را یافته بودند، بنابراین شیطان را از خویش بهره مده، و راه او را در وجود خود بازمگذار

و السلام