ஐ فرقه واقفیه در عصر امام هادی (ع) ஐ

واقفیه بر امامت موسی بن جعفر (ع) توقف کرده‏اند و آن حضرت را به عنوان آخرین فرد در سلسله‏ی امامت پنداشته‏اند. آنها می‏گویند موسی بن جعفر (ع) از دنیا نرفته، در پس پرده‏ی غیبت پنهان است تا روزی که به امر خداوند ظاهر شود و شرق و غرب جهان را که مملو از ستم و ستمگر گردیده از عدل و داد پر سازد

واقفیه دوران امامت امام هادی (ع)، با انکار امامان پس از امام کاظم (ع) و موضع گیری در مقابل امامان، حتی مردم را از پیروی ایشان منع کردند. امام هادی (ع) نیز برای اثبات جایگاه امامت و پیشوایی خود با آنان دست به رویارویی فرهنگی زد و آنان را نیز به سان غلات و صوفیان، مشمول لعن و نفرین خود کرد تا آنان را به مردم بشناساند

در این باره «ابراهیم بن عقبة» در نامه ای به امام هادی (ع) می نویسد:

«فدایت شوم! من می دانم که ممطوره (واقفیه) از حق و حقیقت دوری می کنند، آیا اجازه دارم در قنوت نمازهایم آنان را نفرین کنم؟»

امام با صراحت تمام پاسخ مثبت داد و این گونه بر اندیشه های گمراه کننده آنان خط بطلان کشیدند. سرکردگی این گروه را «علی بن ابی حمزه بطائنی» بر عهده داشت که از زمان امامت علی بن موسی الرضا (ع) از پرداخت مالیات های اسلامی به امام خودداری کرده و به نشانه مخالفت و رد صلاحیت ایشان، به رفتارهایی از این قبیل دست می زد. آنها رویّه خود را همچنان تا عصر امام هادی (ع) ادامه دادند

روزی امام یکی از آنان، به نام «ابوالحسن بصری» را دید و چون او را قابل هدایت و بیداری یافت، به او رو کرد و فقط در یک جمله به او فرمود:

«آیا زمان آن نرسیده که به خود آیی؟» سخن روح فزای ایشان در وی اثری ژرف بر جای نهاد و سبب تغییر رویه و بیداری او گردید